Als je een saaie of vervelende gesprekspartner bent, wil niemand met je praten. Hoe komt het dat je met sommige mensen heel goed kunt communiceren, terwijl je je bij andere mensen snel uit de voeten wil maken? En hoe doe je dat dan eigenlijk, een goed gesprek voeren?
Mensen zijn sociale wezens; we kunnen niet zonder elkaar. Als we met elkaar in contact treden communiceren we voortdurend en maken daarbij gebruik van taal. Deze taal kan op verschillende manieren worden geuit, bijvoorbeeld met behulp van de stem of door middel van schrift. Op die manier kunnen we inhoudelijk veel tegen elkaar zeggen. We communiceren dus de hele dag door en al zou je het willen, dan nog is het eigenlijk onmogelijk om niet te communiceren in het bijzijn van anderen. Want, zelfs als we niet praten, maken we door middel van lichaamstaal nog steeds veel duidelijk aan elkaar.
Lichaamstaal is dan ook vaak veelzeggender dan we denken. Tijdens ons contact vertellen we elkaar namelijk veel meer dan alleen woorden. Zo vinden we het vaak lastig om onze gevoelens onder woorden te brengen. Makkelijker dan met woorden maken we elkaar daarom (onbewust) door middel van lichaamstaal duidelijk wat we precies bedoelen. Lichaamstaal ondersteunt als het ware de gesproken taal en maakt haar duidelijker. Onze lichaamstaal bepaald dus voor een belangrijk deel de kwaliteit van onze communicatie en daarom zou het goed zijn om dit wat bewuster in te zetten.
Om gespreksstof zitten we vaak niet verlegen, iedereen heeft elkaar altijd wel iets te vertellen. Het probleem is alleen dat we vaak niet weten hóe we iets moeten vertellen. Soms moet je namelijk vragen stellen, een andere keer confronterend zijn en op een volgend moment is het beter om even helemaal niets te zeggen en alleen te luisteren.
Een gesprek voeren vergt al deze gespreksvaardigheden. Gelukkig is communiceren te leren. Dus, ook als je van nature geen gemakkelijke prater bent, kan je door te oefenen met gespreksvaardigheden uitgroeien tot een zelfverzekerde gesprekspartner!
De belangrijkste gespreksvaardigheden voor je op een rij:
- Luisteren: Luisteren bestaat uit belangstelling tonen, iemand de ruimte geven om zijn verhaal te doen, laten merken dat je luistert, vragen stellen en feedback geven.
Durf daarom ook eens te luisteren in plaats van te spreken; luisteren is namelijk dé meest belangrijkste gespreksvaardigheid! Je kent zelf vast ook wel voorbeelden van mensen om je heen die goed kunnen luisteren, of vaker nog, mensen die juist niet goed luisteren. Mensen die goed kunnen luisteren waarderen we meer, terwijl we ons mateloos irriteren aan mensen die niet goed luisteren. Door een betere luisteraar te zijn, kan je je communicatie dus al snel verbeteren. - Vragen stellen: Luisteren is dan misschien dé belangrijkste gespreksvaardigheid, maar meteen daarna komt vragen stellen. Door vragen te stellen kan je je gesprekspartner uitnodigen om te praten en bovendien geeft het aan dat je luistert en geïnteresseerd bent. De meeste mensen hebben van nature de neiging om gesloten vragen te stellen, vragen die enkel met ‘nee’ of ‘ja’ beantwoord kunnen worden. Met de juiste vraag komt alles boven tafel wat je wilt weten. Maar soms zijn we bang om vragen te stellen: komen we zo immers niet dom over? Integendeel. Wie vragen stelt, kan zaken tot de bodem uitzoeken en verplaatst zich als vanzelf gemakkelijker in de ander. Open vragen zijn hiervoor bijzonder geschikt. Door een vraag met hoe, wie, wat, wat, waarom of wanneer te beginnen, moedig je je gesprekspartner aan om meer over zichzelf te vertellen.
- Feedback geven en ontvangen: Feedback is een boodschap over het gedrag of de prestaties van een ander en is een onmisbaar onderdeel in onze alledaagse communicatie. Je stuurt elkaar bij door commentaar te geven. Maar, wie feedback geeft, kan ook feedback terug verwachten en dat is in de praktijk nog wel eens lastig. Het kan je helpen wanneer je feedback ziet als een cadeautje. Je kunt het aannemen, uitpakken en er je voordeel mee doen. Hoe? Door goed te luisteren, toelichting te vragen en vervolgens te bedenken wat je ermee gaat doen. Ook kan het heel nuttig zijn om gewoon eens iemand om feedback te vragen. Onthoud dat feedback, mits goed gegeven, niets zegt over jou als persoon, maar alleen iets over jouw gedrag. Het is dus geen persoonlijke aanval; in de verdediging schieten is niet nodig.
- Discussiëren: Bij een discussie over een bepaald ondewerp proberen de betrokken gesprekspartners elkaar van een bepaald standpunt te overtuigen. Discussiëren doe je dus wanneer je een verschil van mening hebt. Met alleen roepen: ´Ik vind zus of zo!’´, krijg je geen gelijk. Met behulp van argumenten probeer je elkaar te overtuigen om uiteindelijk tot een conclusie te komen waar iedereen mee instemt. Respect voor elkaars standpunt is hierbij wel van groot belang. Bovendien is het aan te raden om na te gaan of je argument een aanname is of een objectief feit. Onfeitelijke argumenten kunnen namelijk de discussie vertroebelen en frustreren, waardoor de discussie uit de hand kan lopen.
- Communiceren via een ‘ik-boodschap’: Als je iemand wilt wijzen op iets wat jou hindert in zijn of haar gedrag, doe je er goed aan je aanmerkingen te verpakken in een ‘ik-boodschap’. Dit voorkomt dat de ander je opmerking opvat als een beschuldiging en in de weerstand schiet. Een goede ‘ik-boodschap’ moet bovendien specifiek zijn (wat precies wil je graag) en iets vertellen over je behoefte en je gevoel. Hierdoor kan de ander zich in jou verplaatsen en je beter begrijpen. Een jij-zin maakt dat de ander zich aangevallen voelt. Je geeft een oordeel, meestal een veroordeling. Een ik-zin geeft de ander de kans om rekening te houden met je behoeften. Hiervoor kan het dus nodig zijn iets langer na te denken voordat je spreekt: wat is eigenlijk jouw behoefte, waarom wil je iets niet of juist wel graag? Waarom is het gedrag van de ander eigenlijk een probleem voor je?
Zelf ben ik groot fan van de theorie die is ontwikkeld door Marhall B. Rosenberg: Geweldloze Communicatie. Deze theorie helpt ons stevig in het leven te staan, te zeggen wat we willen én te horen waar het de ander om gaat. Immers, alles wat we doen of niet doen, zeggen of niet (durven) zeggen, doen we om een behoefte te vervullen.
De intentie van Geweldloze Communicatie is om, doordrongen van dit besef, steeds meer te luisteren, spreken en leven vanuit verbondenheid met respect voor zowel onze eigen behoeften alsook die van de ander. Geweldloze Communicatie richt zich op:
- Waarneming: wat we zuiver waarnemen (niet hoe we daarover oordelen)
- Gevoel: hoe we ons voelen bij die waarneming (niet hoe we erover denken)
- Behoefte: als basis van wat we voelen (verantwoordelijkheid nemen)
- Verzoek: concrete actie voorstellen om het leven te verrijken (geen eis)
Mocht jij na het lezen van deze blog behoefte hebben aan persoonlijk gesprek? Ben jij benieuwd wat outdoor lifecoaching voor jou kan betekenen? Als outdoor lifecoach & wandelcoach nodig ik je graag uit voor een gratis en vrijblijvende kennismakingswandeling.
Laten we samen kijken hoe ik je verder kan helpen; zet vandaag die eerste stap!
Bron: www.carrieretijger.nl + www.lichaamstaal.nl
Meer lezen?
In het verlengde van dit thema heb ik meerdere blogs geschreven, neem gerust een kijkje op mijn persoonlijke blogpagina:
- Verbindende communicatie is goed voor je relatie
- Omgaan met mensen die je (ver)oordelen
- Ben jij ook wel eens te snel met oordelen?
- Conflict vermijdend gedrag? Zo kom je ervan af
- Aannames, een vals gevoel van zekerheid
- Emotionele verbinding: een essentieel ingrediënt voor je relatie
- Begrip tonen; voelen versus denken
Lifecoaching In 2012 kwam Lifecoaching op mijn pad. Lifecoaching heeft mij zoveel gebracht, ik heb zoveel geleerd over mezelf én over mijn medemens. Lifecoaching heeft mij geleerd meer inzicht te krijgen in mezelf (zelfkennis): Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? Mijn kwaliteiten en mijn valkuilen. Mijn kernwaarden (dat wat ik belangrijk vind). Hoe ik mezelf zie versus hoe anderen mij zien. Mijn behoeften en verlangens. Het herkennen en bewaken van mijn grenzen. Mijn visie, passie, missie. Handvatten voor zelfreflectie (inzicht in eigen gedachten, gevoelens, gedrag en het gevolg hiervan). En nog heel veel meer. Ik heb geleerd om vaker stil te staan bij mezelf, contact te maken met mijn binnenste, met mijn gedachten en gevoelens. En met de woorden die daarbij horen. Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar voor alle inzichten en handvatten die lifecoaching mij heeft gegeven. Mede dankzij Lifecoaching heb ik de moed gehad om mezelf om te scholen, van (overspannen) directiesecretaresse naar lifecoach. Nu, ruim 10 jaar later heb ik een eigen (wandel)coachpraktijk ‘Coaching in Green’. Ik heb van mijn zwakte mijn kracht gemaakt. Al wandelend buiten in de vrije natuur of het park om de hoek, begeleid ik mijn klanten tijdens de reis van hun leven, wanneer ze zelf de weg even kwijt zijn.
