Je moet eerst jezelf kwijt zijn om jezelf te kunnen vinden

Vandaag een thema dat ik regelmatig tegenkom bij mijn cliënten tijdens de (wandel)coaching: jezelf kwijt zijn.

Soms gebeurt er iets in je leven waardoor je jouw eigen identiteit bent kwijtgeraakt. Dat je je eigen behoeftes en belangen langdurig aan de kant hebt gezet voor andere dingen of mensen. Dat je structureel te veel van jezelf hebt ingeleverd, waardoor je de verbinding met je zelf bent kwijtgeraakt. Of zoals in mijn eigen geval, omdat je op een keerpunt komt in je leven, waar je erachter komt dat je jezelf eigenlijk onvoldoende kent. 

Ben (of ken) jij iemand die niet (meer) weet wie ze is? En wil jij jezelf terugvinden? Jezelf herpakken? Of jezelf herontdekken? In deze blog deel ik graag met jullie mijn inzichten, kennis en ervaring. 

Jezelf kwijt zijn: Wat is dat? 

‘Jezelf kwijt zijn’ dat klink eigenlijk best vaag. Want, je bent er toch gewoon? Je ademt, dus je leeft! Tenminste, je doet wat je móet doen, maar dan op de automatische piloot. Puur om te overleven. Jezelf kwijtraken is het contact met jezelf kwijt zijn, met je gevoel, met wie je bent, wat je wilt en wat je kunt. Waarom voelen veel mensen zich toch zo? En hoe gebeurt dat eigenlijk, jezelf kwijtraken? En last but nog least, hoe vind je jezelf weer terug? 

Hoe je jezelf kwijtraakt

Je raakt jezelf kwijt door niet in de eerste plaats van jezelf uit te gaan, maar altijd van iets of iemand anders (onbewust). Hierdoor zet je jezelf automatisch op de tweede plaats (of lager). Je stelt de behoefte van de ander dus structureel boven die van jezelf, waardoor je de ander als het ware belangrijker maakt dan jezelf. Dat dit niet goed is voor je, hoef ik je vast niet uit te leggen. Ik raakte mezelf kwijt in 2012.

Terugkijkend op die periode in mijn leven, was ik totaal afgevlakt van mijn gevoel en had ik weinig plezier meer in mijn werk en leven. Ik sleepte mezelf van huis naar mijn werk en deed de dingen die van mij verwacht werden. Ik had alles om gelukkig te zijn, maar voelde me diep van binnen doodongelukkig. 

Als iemand mij toen had gevraagd: Ester wat wil jij? Waar sta jij voor? Waar heb jij behoefte aan? Of wat heb je nodig? Dan stond ik letterlijk met mijn mond vol tanden, ik had geen flauw idee. Het voelde dan alsof ik totaal van mezelf vervreemd was, wie was IK eigenlijk…..? 

Hoe het toen was 

Inmiddels weet ik dat ik in die periode volledig ten onder ging aan mijn eigen dienstbaarheid, zowel op mijn werk als privé. Dit in de veronderstelling dat dát de manier was om aansluiting met anderen te vinden. Als ik maar keihard zou werken en alles perfect zou doen, dan pas zou ik de waardering krijgen die zo belangrijk voor me was. 

Ik was zo gewend mezelf altijd maar af te stemmen op, en aan te passen aan de behoefte van de ander. En als het nodig was zelfs te ‘verdwijnen’ voor de ander, met als gevolg dat ik mezelf letterlijk kwijt was. 

Wat er feitelijk gebeurde was dat ik eigenlijk continu tegen mezelf zei: “ik hou geen rekening met jou”.
Oef, dat is wel een pijnlijke constatering als je daar even bij stil staat. Hoe zou het zijn als iemand anders dat voortdurend tegen je zou zeggen……. 

In de omgang met andere mensen, voelde ik me vaak ongemakkelijk. Ik zei niet wat ik dacht en voelde.
Luisteren daarentegen kon ik als de beste, maar zelf had ik meestal weinig te vertellen. Ik was een gesloten boek en had bovendien geen enkele zelfkennis. Ik wist totaal niet wat ik belangrijk vond en wat mijn behoeften waren. Daar had ik simpelweg nog nooit bij stil gestaan. Bij mij was immers de ander altijd belangrijker dan ikzelf. Zo heb ik dat vroeger altijd geleerd. Bij mij kwam het nooit verder dan een oppervlakkig gesprekje.

Wat ik wél altijd gelijk klaar had was een oordeel. Over anderen maar vooral ook over mezelf. Want als je jezelf niet leuk vindt, is de kans groot dat je anderen ook niet zo leuk vindt. 

En tegelijkertijd was ik ook steeds bezig met wat de ander wel niet van mij zou denken, bij alles wat ik zei en deed. Mijn hoofd maakte overuren. 

Verder had ik weinig oog voor de mooie dingen van het leven en kon ik maar moeilijk genieten. Ik was erg negatief ingesteld en zag overal beren op de weg. 

De mening van de ander vond ik altijd belangrijker dan die van mezelf. Want wat wist ik nou helemaal? Altijd was ik op zoek naar de goedkeuring van de ander. De ander mocht natuurlijk altijd beslissen, want mezelf vertrouwde ik niet genoeg. 

Ook was ik bijzonder rationeel ingesteld. Alles ging met het hoofd. Dat je gevoel zo’n belangrijke richtingaanwijzer in je leven kan zijn, wist ik toen nog niet. 

Het keerpunt 

Jezelf verliezen gebeurt niet in een keer. Daar gaat vaak een lange tijd aan vooraf. 
In mijn eigen geval heb ik langdurig geprobeerd mijn hoofd boven water te houden, maar mijn gebrek aan zelfkennis, de hoge werkdruk, prestatiedrang, verwachtingen, huishouden, kinderen, vrienden, de relatie en ál die andere verplichtingen die mijn tijd en aandacht nodig hadden, eisten uiteindelijk hun tol. Ik probeerde tevergeefs alle ballen boven water te houden, waardoor er structureel onvoldoende tijd voor mezelf en mijn ontspanning was.

In 2012 raakte ik zwaar overspannen en kwam ik ziek thuis te zitten van mijn (toenmalige) werk als directiesecretaresse. Ik was zwaar gestrest, gefrustreerd, dodelijk vermoeid, ontevreden en onrustig. En voelde me diep ongelukkig, volkomen onzichtbaar, eenzaam en opgesloten in mezelf. Ik was mezelf écht helemaal kwijt geraakt. 

Hoe het nu is

Wat heb ik ontzettend veel geleerd over mezelf. Als nu iemand mij diezelfde vragen zou stellen (wie ben jij? Waar sta jij voor? Wat zou jij willen? Wat heb je nodig?), dan sta ik niet langer meer met mijn mond vol tanden. Dan hebben een leuk en open gesprek, waarbij ik graag antwoord geef op deze vragen. Sterker nog, ik hou ervan gesprekken te voeren met mensen die wat dieper gaan, om zo elkaar beter te leren kennen en meer verbinding te voelen.

Ik heb geleerd nieuwsgierig te zijn naar mezelf (zelfkennis/zelfinzicht), mezelf te accepteren en te waarderen, mezelf meer open te stellen, hulp te vragen. Ik voel nu zoveel meer zelfvertrouwen.

Persoonlijk zie ik een duidelijke relatie tussen zelfkennis en jezelf terugvinden (lees: zelfvertrouwen). Want, hoe kun je jezelf terugvinden (lees: zelfvertrouwen krijgen) zonder dat je jezelf kent? En hoe zou je je zelfverzekerd moeten voelen zonder dat je goed weet wie je bent? Dat gaat immers niet. 

Hoe vind je jezelf weer terug? 

Laten we beginnen bij het begin. Het aller-aller-aller belangrijkste is om meer tijd met jezelf door te brengen, om de persoon van binnen beter te leren kennen. Zoek regelmatig de stilte op en ga naar binnen. En vraag jezelf dan de volgende vraag: Hoe voel JIJ je nu op dit moment? Geef jezelf hierbij net zoveel aandacht als jij ook zou geven aan jouw beste vriend(in). Maak tijd voor jezelf, wees nieuwsgierig naar je fysieke en mentale welbevinden van dat moment. Naar je gedachten, wat gaat er in je om op dit moment? Naar je behoeften, naar dát wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn.
En nog belangrijker: handel ernaar!  

Tip: Maak regelmatig met jezelf een afspraak net zoals je dat doet op je werk of met je vriendinnen of sport. Zet deze afspraak met jezelf dus ook zeker in je agenda! Als een soort ‘check-in’ momentje. Zelf check ik graag in tijdens een wandeling.

En toen kwam Lifecoaching op mijn pad. Lifecoaching heeft mij geleerd meer inzicht te krijgen in mezelf (zelfkennis): Wie ben ik?  Wat wil ik? Wat kan ik? Mijn kwaliteiten en mijn valkuilen. Mijn kernwaarden (dat wat ik belangrijk vind). Hoe ik mezelf zie – Hoe anderen mij zien.  Mijn behoeften en verlangens. Het herkennen en bewaken van mijn grenzen. Mijn visie, passie, missie. Handvatten voor zelfreflectie (inzicht in eigen gedachten, gevoelens, gedrag en het gevolg ervan). En nog veel heel veel meer. Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar voor de inzichten en de handvatten die lifecoaching mij heeft gegeven. Ik ervaar hierdoor nu zoveel meer rust en balans in mijn leven.

Hoe goed ken jij jezelf?

Wat mij betreft is het vergroten van zelfkennis de basis voor wie zichzelf is kwijtgeraakt en geen vervulling meer vindt in het leven. Ben of ken jij iemand die zichzelf in mijn verhaal herkent? Wil jij ook meer zelfinzicht om zo het contact met jezelf (weer) te herstellen en zo de beste versie van jezelf te worden? Ikzelf ben een hele nieuwe weg ingeslagen, van directiesecretaresse naar outdoor lifecoach. Opgeleid als lifecoach & wandelcoach, loop ik graag een stukje met je mee. Mijn praktijkruimte is de natuur, de allermooiste werkplek die ik me kan bedenken. 

Laten we samen kijken hoe ik je verder kan helpen; zet vandaag die eerste stap!

Ben je benieuwd hoe een (wandel)coachsessie met mij in zijn werk gaat? Neem vandaag de eerste stap en neem contact op voor een gratis en vrijblijvende kennismakingswandeling. Of stuur dit artikel door als jij iemand kent die zichzelf ook dreigt kwijt te raken of misschien al kwijt is.

Tip: Speciaal voor wie zijn zelfkennis wil vergroten heb ik een nieuw coachprogramma ontwikkeld: ‘Vergroot je zelfkennis’.

In het verlengde van dit thema heb ik meerdere blogs geschreven; neem gerust een kijkje:

Jezelf opnieuw uitvinden; hoe doe je dat?
Heroriëntatie: als hetzelfde blijven doen geen optie meer is
Care Yourself!
Midlife update
Inspiratie als wegwijzer in jouw leven

Herken jij jezelf? Heb je tips of wil je reageren? Laat dan hieronder een reactie achter.

Lifecoaching

In 2012 kwam Lifecoaching op mijn pad. Lifecoaching heeft mij zoveel gebracht, ik heb zoveel geleerd over mezelf én over mijn medemens. Lifecoaching heeft mij geleerd meer inzicht te krijgen in mezelf (zelfkennis): Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? Mijn kwaliteiten en mijn valkuilen. Mijn kernwaarden (dat wat ik belangrijk vind). Hoe ik mezelf zie versus hoe anderen mij zien. Mijn behoeften en verlangens. Het herkennen en bewaken van mijn grenzen. Mijn visie, passie, missie. Handvatten voor zelfreflectie (inzicht in eigen gedachten, gevoelens, gedrag en het gevolg hiervan). En nog heel veel meer. Ik heb geleerd om vaker stil te staan bij mezelf, contact te maken met mijn binnenste, met mijn gedachten en gevoelens. En met de woorden die daarbij horen. Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar voor alle inzichten en handvatten die lifecoaching mij heeft gegeven.

Mede dankzij Lifecoaching heb ik de moed gehad om mezelf om te scholen, van (overspannen) directiesecretaresse naar lifecoach. Nu, ruim 10 jaar later heb ik een eigen (wandel)coachpraktijk ‘Coaching in Green’. Ik heb van mijn zwakte mijn kracht gemaakt. Al wandelend buiten in de vrije natuur of het park om de hoek, begeleid ik mijn klanten tijdens de reis van hun leven, wanneer ze zelf de weg even kwijt zijn.